Het lot van 3 jonge Joodse mensen
Het is 1908 als de kleine Siegfried Kanstein in Duitsland wordt geboren. In zijn jeugd speelt hij onbezorgd met zijn vriendjes in de straat, niet wetende dat 30 jaar later zijn leven een dramatische wending zal nemen. Van de eerste wereldoorlog merkt hij weinig en een mooie toekomst ligt in het verschiet als hij in 1928 bij de leerfabriek van Adler & Oppenheimer, de latere KVL, in Oisterwijk een prima job krijgt als handelsreiziger. Hij woont gedurende 10 jaar in de Kerkstraat en leidt een heerlijk leven, beoefent waterpolo en blijkt een uitstekende zwemmer. Siegfried voelt zich thuis in Nederland en in 1938 wordt hij genaturaliseerd. Het leven lacht hem toe alhoewel hij zijn ouders en zijn 2 zussen erg mist. Door de dreigende jodenvervolging hebben zij inmiddels Duitsland moeten verruilen voor Uruguay.
Verliefd
Inmiddels heeft Siegfried veel vrienden gemaakt in Nederland en bezoekt hij regelmatig de familie Wolff in Arnhem. Hier is hij altijd van harte welkom en het klikt met Max, Cato en Elisabeth Wolff. Zeker deze laatste heeft meteen al vanaf het begin zijn extra aandacht: hij wordt al snel tot over zijn oren verliefd op de zeven jaar jongere Elisabeth die een baan heeft als directiesecretaresse bij Billiton in Arnhem. Ook Elisabeth, een ondernemende jongedame, is sportief en ze speelt piano. Het kon dan ook niet uitblijven en in 1940 trouwen Siegfried en Elisabeth in Arnhem waarna het jonge stel in de Peperstraat in Oisterwijk hun intrek neemt. Vanaf juli 1941 wonen ze op de eerste verdieping van huize Beukenrode aan de George Perklaan. Ze zijn gelukkig samen maar beseffen maar al te goed het onheil dat hen boven het hoofd hangt en houden er rekening mee dat zij moeten vluchten.
Ongewenst
Ook de jongere zus van Elisabeth, Cato, bouwt aan haar toekomst als secretaresse bij een assurantiekantoor. Tot de eerste signalen van vervolging werkelijkheid worden, wantp vanaf 12 maart 1942 is er een bizarre verordening van toepassing. Joden mogen vanaf dat moment niet langer meer werkzaam zijn binnen het bedrijfsleven. Als Joden dan ook nog verplicht worden een gele ster op hun kleding te dragen begrijpen ze, dat er hier geen toekomst meer voor hen is. Siegfried en de familie Wolff vatten het plan op om via België en Frankrijk naar Zwitserland te vluchten.
Opgepakt
In België aangekomen blijkt het onveilig. Siegfried en de familie Wolff duiken onder. De noodzaak verder te gaan wordt echter steeds groter en Siegfried, Elisabeth en Cato wagen het in oktober 1942 weer verder op pad te gaan richting Zwitserland. Maar in Frankrijk slaat het noodlot toe. Ze worden opgepakt en in een interneringskamp voor Joden in Drancy bij Parijs opgesloten. Hier verblijven ze drie weken onder erbarmelijke omstandigheden.
Op 11 november 1942 worden tot hun schrik hun namen omgeroepen. Ze worden op transport gesteld, onwetend van wat komen gaat. Totdat de trein op 14 november bij concentratiekamp Auschwitz stopt. Ze stappen uit, blij dat die vermoeiende, smerige reis achter hen ligt. Maar nog voor ze goed en wel beseffen dat het mis is, worden ze bij aankomst onmiddellijk door de Nazi’s vermoord. Siegfried is dan 34 jaar, Elisabeth 27 jaar en Cato 23 jaar.
De ouders van Elisabeth en haar broer Max hebben de oorlog als onderduikers in België overleefd. Bij terugkeer in Arnhem blijken vluchtende SS’ers het huis van de familie Wolff in brand te hebben gestoken waardoor ze noodgedwongen tijdelijk onderdak vinden op de eerste etage van huize Beukenrode in Oisterwijk. Broer Max vlucht na D-day naar Frankrijk waar hij zich aanmeldt als vrijwilliger bij de prinses Irene brigade en neemt deel aan de bevrijding van Nederland.
Voor huize Beukenrode aan de George Perklaan zijn 3 struikelstenen geplaatst ter nagedachtenis aan Siegfried Kanstein, Elisabeth Kanstein-Wolff en Cato Wolff.
foto’s familie archief Wolff.
Max vertelt het verhaal van wat de familie overkwam, in het kader van het struikelstenenproject in Oisterwijk.
Meer informatie over het struikelstenenproject.